Joyce Zamora

CeD TLE – 1B     

You RICH ,  Me POOR

MAYAMAN ka ! MAHIRAP ako!

SHIT ka!! PUTA ako !!!

Friendship is a happy thing.It makes us laugh.

It makes us sad. It makes us cry.

It makes us seek the reason why.

It makes us give. Above all else it make us LIVE .

Ang masarap na feeling pag may mga kaibigan ka , you don’t need to face the problem with yourself .Sabi nga ng iba diba true friends ay nagdadamayan. Mayaman man yan o kinakapos lagi . Karamihan nga mas Masaya pag kasama barkada nila , yung tipong mga bagay na hindi mo magawa sa loob ng bahay niyo , dahil sa magagalit ang magulang mo , eh nagagawa mo na pag kasama sila . Mapa-masama man yan o hindi .

Change topic muna tayo . siguro nagtataka ka , sino ba ko para basahin mo ang sinulat ko?.Estupidyante din ako tulad mo. Ang Hindi ko lang masasabi eh kung nakakarelate o makakarelate ka sa ikukwento ko .Bahala na nga!

Commuters ka rin siguro gaya ko , nakasakay ka na rin siguro sa LRT at MRT . Madalas dun ako sumasakay bago at pagkatapos ng klase ko. Sobrang sikip diba ? Kulang na nga lang ma-Putang ina mu na!.

Bakit kaya hanggang sa loob ng LRT at MRT may discrimination pa rin? Pag matangkad ka ayos ka! Pero pag maliit ka tinatapak-tapakan ka na lang !.Pesteng buhay yan.

Naranasan mo na rin sigurong pumunta sa party? Hindi yung niyaya ka ng mga dabarkads mo sa kapit-bahay nyo tapos ang sabi “let’s do the parte-parte sa pambili”. (hahaha!) what I really mean about party is yung may mamahaling alak, inumin ,pagkain ,magaganda at bonggang kasuotan. Yung tipong pag niyaya ka nila sa party na yan , eh para ka na rin tumalon sa tulay dahil sa hindi ka makasunod sa lifestyle at English nila ! Nosebleed nga diba.

Lahat tayo may karanasan na kakaiba, pero wala tayong magawa kundi tanggapin na nangyari sa atin yun. Pero ano mang katayuan natin sa buhay, lahat tayo may karapatan pa rin, na piliin kung anu ang gusto nating mangyari sa buhay natin.

Ang hirap lang sa mga Pilipino ngayon, mapagpanggap! Nag aastang mayaman. Kinakahiya ang pagiging mahirap.

Pinagmamalaki ko na mahirap ako, na nag aaral ako sa gobyernong kolehiyo. Pero hindi ibig sabihin nun eh habang buhay na akong nakatali sa katayuan kong yun. Mas masarap maging inspirasyon sa buhay na naging mahirap ka, nakaranas ka ng hirap bago ka umunlad. Hindi tulad ng mag pinanganak ng mayaman pero bandang huli dun nkaranas ng paghihirap.

Ang hirap kasi sa punyemas na bansa natin, corrupt! Mahirap ! At unang una sa lahat mga mandurugas. Kailan ba mawawala ang utang ng ating gobyerno? Para kasunod nun eh umasenso ang mga taong mahirap na patuloy parin naghihirap sa lumulubhang kalagayan natin ngayon.

Tumingin at magbasa ka ng pinulot-pulot lang na dyaryo sa tabi-tabi. Puro corruption ang mababasa mo , krimen , kalamidad , mga away ng mga sosyal. Paano sa mga susunod pang mga taon , susunod pang henerasyon? Pagkamulat nila sa mundong ito , papayag ba kayong may utang na sila sa gobyerno ?

Kaya minsan nakakaawa ang mga batang , bata pa lang nakaranas na ng hirap, pang aabuso dahil sa katakot na takot na buhay dito sa mundo. Minsan naisip ko , bakit kaya sila binigay ng ama ? kung maghihirap lang sila pag silang pa lang nila. Dahil sa hirap ng buhay , walang makain . walang masilungan at matulugan na komportable. Walang maayos na damit . Walang perang pampaaral sa kanila. Diba ? samantalang ang iba nagpapakasasa sa pera ng iba! Naglulustay ng pera sa mga walang kwentang bagay. Nakahiga sa malambot na kama . Kumakain sa mamahaling restaurant.At nagbibingi-bingian sa pangagailangan ng iba.

Paano sa susunod na taon? Paano pag may mga anak na rin tayo ? May maiiwan pa ba sa mga anak natin? Mararanasan din ba nila ang naranaan natin ngayon ? Minsan, kahit masakit sa atin na isipin,naisip pa rin natin, na kawawa ang mga susunod na henerasyon. Sasabihin sa kanila sila ang pag-asa ng bayan. Isisisi ang mga bagay na nagawa ng naunang kabataan. Ilalagay sa posisyong wala silang kamalay-malay.

Sana ang buhay natin maging kagaya ulit ng dati. Walang gadgets, wala pang technology, no cellphones , kasi kung kailan mas madali ng maki pag komunikasyon sa iba eh para mas mahirap pa ngayon. Busy na ang mga tao sa mga social networks.

Sana yung patuloy parin na umaasa ang iba na tama pa rin si Rizal na “ang kabataan ang pag-asa ng bayan”. Sabi kasi ng iba ang mga kabataan ang sakit sa lipunan natin ngayon.

Alam ko mahirap tanggapin pero totoo. Naniniwala ako na mas masipag ang kabataan noon, sa kabataan ngayon. Utusan ka nga lang ng nanay mo na mag hugas ng pinggan eh hindi mo man lang mabitiwan ang hawak-hawak mong cellphone. Maistorbo ka nga lang ng konti ikaw pa ang galit. Akalin mo yun? Dahil lang sa may katext ka , babastusin mo ang magulang mo. Diba , what a nice shit!

Alam mo may pagkakataon pa naman tayo para magbago, eh yun lang kung ayaw mong magbago. Wala namang pumipilit sayo . Buhay mo pa rin yan. Pero sa mga gustong magbago, Put God First . Alam ko mahirap magbago. Kaya nga unahin mu muna si Kristo sa buhay mo . when days comes hindi mo napapansin , iba ka napala, na marunong ka na palang makisimpatsya sa nararanasan ng iba. Na mas masarap pala na paglingkuran ang mga magulang mo habang buhay pa , hindi yung sinasayang mo ang oras mo sa mga taong hindi naman alam talaga kung ano ang tunay na makakapag papasaya sayo.

Ang mga kaibigan na meron ka ngayon , mawawala din yan. Subukang mong wag ilibre mga yan. Makikita mo na lang iniisnab ka na lang. Ang mga hindi tunay na kaibigan ay parang lifestyle din yan , kumukupas. Kungbaga sa damit, namamantsahan. Kumbaga sa pitaka, nabubutas paminsan-minsan.

Sabi nga sa I LIKE YOU JUST BECAUSE ni Albert J. Rimeth,No one can go through life without Friends. Syempre in life mas Masaya nga naman na sa bawat hirap at sarap ng nararanasan mo eh may matatawag kang kaibigan na dadamay sayo.

Siguro ang sarap isipin kung magiging maayos lang ang takbo ng gobyerno natin ngayon. Ang mga mahihirap , mararanaan makakain ng masasarap. Ang mga walang magulang na mga bata magiging Masaya dahil hindi nila kailan na maging malungkot sa pagkawala ng magulang nila dahil may mga taong kayang makapagpasaya sa kanila na higit pa sa kaya ng mga tunay na magulang nila.

Alam mo na ba kung ano pinupunto ko?

Ito lang naman ang gusto ko , maging mabuti tayong miyembro ng lipunan. Wag na tayong dumagdag sa problema ng lipunan. Maging mabuti tayong nilalang . Maging mabuting anak at kaibigan.

Para gaano man kahirap ang buhay ngayon atleast magiging Masaya pa rin tayo sa tulong ng mga taong nagmamahal satin.

Ayahan mo na ang mga kaibigan mong sa una lang magaling. Ipanalangin mo na lang na dumating yung araw na mag sisisi sila na hinayaan nilang mawala ang isang kaibigan na dadamay sa kanya sa hirap man o saya. 

Reference

Carla Mae Caladiao – New Era University

Archie Leona – BSME student in Earist

John Mark Mercado- CIT student in EARIST

s a hf� pu� -US style='font-size: 12.0pt;line-height:200%'> Iisa lang ang dahilan kung bakit lahat tayo ay nabubuhay, iisa ang mga hakbang na kailangan nating gawin para sa ating mga sarili, may mga hakbang na hindi natin akalain nandiyan na pala, tulad na lang ng kahapon, magugulat nalang tayo na nandiyan na ang ngayon at bukas. Sa ating mundo marami ang mga nangyayaring kababalaghan o anu-ano pa, maraming mga pagsubok sa buhay na minsan hindi na natin kayang solusyunan pero tayong lahat ay nagsusumikap para sa ating sarili at para makamtam ang ating mga pangarap sa buhay at sa sitwasyon na yan, may hindi malilimutang pagkakataon na masakit sa damdamin at ang pinakamasakit sa lahat ay yun bang alam mong mali pero kailangan mong gawin para sa iba at ang pinakamalala pati ang buhay mo sinakripisyo, sinira at tinapon mo para sa kanila. Ako nga pala si “cellphone” celphone po ang tawag nila sakin pero sa dami pong cellphone sa mundong ibabaw “5110” ang pinaka pamilyar na tawag po nila sakin. Bago ko simulan ang aking buhay nais ko lang po kayong batiin ng magandang araw at sana po matuwa kayong magbasa ng kwento ko. Alam niyo mga mambabasa, parang kailan lang ako ay napakabata pa lamang, hindi ko alam kung pano ko pasasayahin ang mga taong nakapaligid sa akin. Araw araw akong nag iisip kung paano ko ito gagawin, para naman silang lahat ay matuwa sa akin kahit sa ganung paraan lamang. At syempre para din maipamalaki nila ako sa lahat ng makakakita sa akin at sa mga taong malapit sa kanila. Kaya ang pinaka una kong ginawa ay maging mapagbigay at maging mabait sa kanila, syempre sa pamamagitan ng mapagbigay na kaibigan. Binigay ko lahat lahat ng gusto nilang makamtam. Bente kwatro oras akong magtatrabaho sa isang araw, wala akong tigil at wala akong pahinga sa pagtatrabaho maghapon, magdamag wala akong tigil, kahit gusto ko nang magpahinga wala akong magawa kasi po sa mga oras na nakikita ko pong nakangiti ang mga taong nasa paligid ko masaya na din ako. Sa pagkakataon po palang nakacharge ako pilit parin akong nagtatrabaho wla tlga akong tigil, napakahirap talaga pero ito po ay aking ginagawa para lang po mapasaya ko silang lahat. Kahit napakahirap tiniis ko pero sa isang pangyayaring hindi ko natanggap at kinaya ay ang pagdating ng bukas mas masakit pa pala un kaysa sa naramdaman kong hirap sa aking buhay. Sana ang kahapo’y di na nagtapos, napakasakit , napakahirap na ang ngayon ay ang nanira saaking kahapon grabe sa isang pitik ng kamay nawala lahat lahat. Nakalipas ng ilang buwan nagbago ang lahat nakalimot at nag iba, tulad nalng sa ngayon hindi na rin siguro papatalo ang Pinoy pag dating sa paggamit ng mga makabagong Teknolohiya tulad ng cellphone laptap, Ipad, computer at kung anu-ano pang gadyet. Paano natin sasabihin na “naghihirap na ang bansang Pilipinas” sa tuwing may lalabas na bagong gadyet meron lagi ang Pinoy. Sadya yatang hindi sa atin hadlang ang mga problemang kinakaharap pag dating sa pera, nariyan ang iba na nangungutang para lang maka-bili ng gadyet, yung iba naman kumukuha ng hulugan para lang mapasa-kamay ang inaasam nila na kahit alam nilang luging-lugi sila. Pag dating sa makabagong Kumpyuter /Laptap hindi na rin ito iba sa atin, pero karamihan sa atin ginagamit ang mga ito pang peysbuk, twiter, tumblr, prendster, games, chat at iba pang mapaglilibangan. Karamihan sa trabaho ngaun hinahanap na ang “computer literate” o yung aplikanteng marunong gumamit ng kumpyuter. Isang magandang halimbawa ay ang mga “technical support, customer service” o mas kilala sa tawag na call center. Maraming gradweyt ng ibat- ibang kurso pero kadalasan nagtatrabaho bilang call center Ipod/ipad nauuso na rin ito sa atin palibhasa ito ang madalas nating nakikita gamit ng mga kilalang tao sa buong mundo lalo na yung mga mayayaman. Minsan kahit hindi na natin alam kung paano gamitin ito binibili parin natin para masabing “nasa uso ka” kung iisipin mo, bakit ka bibili ng isang mamahaling ipod/ipad kung gusto mo lang ay makinig ng kanta? O gusto mo lang gumamit ng kompyuter? Karamihan na ata ng pinoy ngayon mayroon ng cellphone. Ito ang pinakamabisang komyunikasyon ngayon pero ngayon kadalasan ito ang ginagamit nag ibat-ibang uri nang panloloko, na kunwari nanalo ka ng milyon-milyong piso at para makuha ito kailangan mo magbayad nang libo, palibhasa mahirap matunton ang may-ari ng cellphone at hindi mo kailangan i-rehisto ang iyong sim card kaya marami ang gumagawa nito. Ang mahirap kasi sa ibang Pinoy mahilig magyabang, gusto nila angat sila, gusto nila kung ano ang meron sa iba, meron din sila yung tipong hindi makuntento kung ano ang meron sya. Halimbawa nalang ay ang cellphone bibilin mo sa halagang dalawam pung libong piso, susunod na may lumabas na bagong cellphone syempre dahil sa kagustuhan mong bumili, ibebenta mo ngayon ang binili mong cellphone na halos kalahating presyo nag tunay mong pagkabili dito. Habang may bagong na iimbento ang tao, meron din kaakibat itong ibat-ibang uri nag problema.